Are you breathing What Im breathing Are your wishes The same as mine Fire you needing What Im needing Im waiting for a sign My hands tremble My heart aches Is it you callingIf Im alone in this I dont think I can face The consequences of falling Are you thinking What Im thinking Does your pulse Quicken like mine Are you dreaming What Im dreaming I cant read your mind One step towards you Two steps back Feels like Im crawling
Φτανουμε κουρασμενες εκει που ολα θυμιζουν παλι αναμνησεις και τα παντα ειναι γνωστα απο καπου που δεν εχεις παει ποτε.Tο μερος αυτο ομως τοχεις σιγουρα ονειρευτει..εχεις περπατησει στους πρασινους κηπους και στα πρασινα ποταμια,εχεις γευτει αυτη τη γλυκια μεθη..
Συννεφα σκεπαζουν τις ανουσιες σκεψεις και ο δρομος για το σταθμο μου θυμιζει μακρινες διαδρομες που τις εχω ξαναδει.Παει κοσμος κι ερχεται , βγαζει φωτογραφιες ,χαιρεται που εφτασε επιτελους στην πολη τη γεματη χρωματα και μυρωδιες..
Ξεδιπλωνετε μπροστα μου σα χαρτι τυλιγμενο στους αιωνες αυτη η πολη..Ειναι δικια μου κι ειμαι δικη της το ξερω τωρα..
Η οχρα, οι τοιχοι γεματοι σκονη και καπνο απο τα χρονια, κεραμιδια και υδροροες χαμενοι κοσμοι απο το μεσαιωνα στο σημερα ερχονται να με ρουφηξουν, να με κανουν να ξεχαστω παλι απο ολα...να παω πισω, σε ενα μικρο ταξιδι στο χρονο..
Via della scala, strozzi, Piazza della repubbica, Santa croce..Ponte vecchio..Λιγες μονο απο τις μεριες που δρασκελισε το παπουτσι, χιλιαδες στενα, φαναρια στους τοιχους δειχνουν το δρομο, οι δρομοι υγροι, οι πετρες γυαλιζουν απο τα βηματα..τα χιλιαδες βηματα που περασαν απο δω, εχεις περασει κι εσυ, το ξερω, καποτε..καποτε θα τους περασουμε και μαζι..να το θυμασαι.
Ειναι ωρες τωρα που γυρναει στο μυαλο μου η μορφη σου ... Λειπεις κι ομως σε βλεπω σε καθε βλεμμα καποιου που σου μοιαζει, με πηρουνιαζει.
Ο λαιμος σου λιγνος ανεμιζε στον αερα και τραβουσες παντου τη προσοχη, κολλουσαν πανω σου πλαγιες ματιες..Αle, ποσες αναμνησεις ξεπηδουν μεσα απο μια ματια...ενα ζευγαρι περναει διπλα μου ερωτευμενο..
Τοτε στο Μοναχο θυμασαι? Περπατωντας στη Dachauer strasse που μιλουσαμε ατελειωτα για το μελλον και το πως θα ειμαστε μαζι, αγκαλιαζαμε τα σωματα μας με τις λεξεις σαν ζεστη κουβερτα, με φυλουσες μακρυα απο το κρυο μας παρον..
Και μετα στη Νυρεμβεργη, σ'εκεινα τα σκαλια, σ'εκεινο το σκοτεινο διαδρομο που ενωθηκαν οι ανασες μας λυσσασμενες, αδηφαγες, ετοιμες να τα ζησουν ολα να τα αρπαξουν..
Και ο κοσμος περνουσε πλαι μας ταχα δεν κοιτουσε...κι ομως..ζηλευε εκεινο τον οργασμο, τον ηθελε δικο του..
Ηταν μοναδικος..Μονο δικος μας.
Και μετα η Αθηνα..το πληρωμα του χρονου..Το βραδυ που σε ειχα καταδικο μου, που σ'αγκαλιαζα στο παχυ, δανεικο κρεβατι..Σε ειχα δικο μου ομως, οχι δανεικο..8 μερες γεματες γελια και εμπειριες,κεφαλαια του μυαλου μου που δε σβηνονται οσος καιρος και ναχει περασει..
Και τα αεροδρομιο, τους σταθμους, τα λιμανια τα μισω... Χωριζεις ,λες το γαμημενο αντιο που δηλητηριαζει τη γλωσσα και πικραινει το συμπαν.
Ποσες αναδρομες να κανω..πανω απο τις σκεπες, εξω απο το παραθυρο του αεροπλανου πρεπει να σε ειδα να χαμογελας ....'principe'
Ενας σερβιτορος μου κινει τη προσοχη σε υπογειο εστιατοριο..Απολαμβανοντας ταλιατελες με μανιταρια, φτιαχνω σχηματα στο πιατο..βυθιζομαι στα ματια του Darrio και σκεφτομαι ταξιδευοντας στην Udine, τι να κανεις που να εισαι και με ποιον να μιλας, σε ποια φιλια ξεχνας οτι υπηρξαμε μαζι,με φιλια πιο δυνατα απο αυτα..
Η δυναμη της αγαπης ειναι μεσα μου..
σε αυτη τη πολη που αποχαιρετω αργα για να ξαναρθω εδω πισω..
Πισω στη φωλια μου,ταβανοσκοπωντας σκεφτομαι το χρωματιστο ταβανι του Adler Cavalieri δωματιο 306..Με ηρεμουσε εκεινη η εικονα της οχρας και του γαλαζιου του ουρανου, η ομορφη αντιθεση και τα περιστερια που ειχαν κατακουτσουλησει τους δρομους, η σοβαρη εκκλησια του San Spirito στο Ολτραρνο, η λαικη με τα χιλια χρωματα, οι φωνες και τα βλεμματα του καθε υποψηφιου που μ'εγδυναν..δεν εχουν αδικο για τους Ιταλους..
Με εκαναν χιλια κομματια..Καθομαι στο ποταμι..ο Αρνας παιρνει μαζι του τα παντα και ξεπλενει τις σκουρες σκεψεις τις κανει παλι φωτεινες.
Καθαρση.
Με αυτες τις εικονες, γεματη κρασι Τοσκανης, γευσεις και μυρωδιες γυρναω πισω χαρουμενη...πιο ελαφρια, πιο σιγουρη..
Θελω μια αγκαλια τωρα..Κι αν σε δω, δε θα με νοιαξει..
Κι ολο λειπεις απο το κοσμο και ολο σε ψαχνω στους δρομους. Κοιταω ανησυχα γυρω μου μηπως δω τη μεγαλη επιστροφη, μηπως νιωσω πρωτα εγω δυνατη να κοιταξω πισω απο τα ματια σου στο μπερδεμενο μυαλο σου και ανακαλυψω την αρχη του κακου.
Νομιζω οτι θαχω παραισθησεις σε λιγο αλλα το πολεμαω. Δε θελω να παραμιλαω στη σκεψη σου , ουτε να κρεμομαι απο σκορπιες λεξεις και πατωματα.
Το συρσιμο ειναι για τα ερπετα κι εγω ειμαι ανθρωπος.
Αλλα απαρνιεμαι τη φυση μου και ανακαλυπτω τη διφυη μου υποσταση. Χαραζω το προσωπο και απο κατω ειναι ενα αλλο, πιο σκληρο πιο αμεσο, πιο θαρραλεο.
Αλλα ειναι ενα ζωο,ετοιμο να αμυνθει, να κατασπαραξει. Δεν εχει αισθηματα μονο ενστικτα.
Δεν θαρθεις? Θα σου δειξω εγω! Δεν 8α ερθουμε προσωπο με μουρη? Τοτε θα ειπωθουν οι αληθειες, θασαι μονος δε 8αχεις κανενα να καλυφτεις, αμαχος. αοπλος, αδυναμος. Λυπαμαι που οι κοσμοι μας χωριζουν ετσι απλα. Την επιλογη την κανει αλλος. Ειναι ο μικρος διαολακος που τριγυρναει στα φυτα τα βραδια κρυβεται εκει οταν φυσαει αερας, καταστρωνει σχεδια μοχθηρα και την καταλληλη στιγμη τα πεταει στα ποδια σου σαν το μηλο κι εσυ το δαγκωνεις και ξερεις οτι δε πρεπει!
Το ξερεις!Φυγε φυγε φυγε!!!!
Εσυ δεν εφυγες. Δαγκωσες το μηλο, σ'αρεσε, το εφαγες ολο , και αποχωρισες γεματος και χορτατος απο την αμαρτια και το κακο που σε δερνει. Κριμα που δε θα χαιρεσαι πια τις βολτες στη παραλια το ιδιο , και κριμα που η μπυρα σου θαναι πικρη, το κρεβατι σου κρυο και η θεση στο παγκακι κενη.Το τιμημα ερχεται να πληρωσει τα δακρυα, να δικαιωσει τη θλιψη και το πονεμενο σωμα απο τις γρατζουνιες σου.
Να ξερεις εγω ειμαι..Οχι κακια, απλα υπαρχουν στιγμες που λες παρε ναχεις τωρα. Και η καλοσυνη μεριαζει και δε φοβασαι πια τιποτα. Δε λυπασαι κανενα. Ζεις μονο για σενα..
Και να που ερχονται οι στιγμες που γυρνας στην πραγματικοτητα , που σκεφτεσαι οτι τι πιο ουσιωδες απο το ολοκληρωτικο δωσιμο, την αγαπη και τις βολτες στον παγωμενο αερα.. Ειναι διαστροφικο αυτο που συμβαινει γυρω.. Λες μα πως γινεται ολοι να λενε 'μη το ενα , μη το αλλο', ' μη δειξεις οτι εισαι ευαλωτος ευαισθητος', ' ειναι κατα σου ολα αυτα'..
Συνεπαγεται: κλεισου στον εαυτο σου, βαλε μπροστα τον εγωισμο σου και βαλε παρωπιδες στα αισθηματα και στις αυθορμητες στιγμες. Δηλαδη εγω μενω εδω για ν'αγαπαω το εγω μου , να φυλαω το εγω μου και να απωθω τους γυρω βαζοντας ΠΑΛΙ το εγω μου μπροστα.
Στους φιλους μου που δεν αγαπουν μονο το εγω τους ευχομαι να μεινουν οπως ειναι και να μη φοβηθουν ποτε να ανοιχτουν στον περαστικο συνομιλητη και ο φοβος να εξαφανιστει στο κεντρο της γης να καει εκει στον πυρηνα της και μη ξαναβγει ποτε του!!!(yoga sessions)
Και ο πονος ειναι στο παιχνιδι. Ειναι το κρυμμενο χαρτι στο μανικι, αυτο που πεταει ο αλλος απο κει που δεν το περιμενεις και γκρεμιζεται ο κοσμος σου. Πρεπει να το ανεχτεις κι αυτο, ειναι η λεξη στο λεξικο που υπαρχει για καποιο λογο: Γιατι πρεπει να τη βιωσεις. Να τη βιωσεις για να σταθμισεις την αξια των αλλων λεξεων οχι ομως και να τις απαρνηθεις.. Πονοςαγαπη/χαραλυπη/ ζωηθανατος /φιλιαμισος/ δρασηαντιδραση.. Αν δεν υπηρχε η μια δεν θα υπηρχε η αλλη ..Γιατι πως αλλιως να τις ορισεις?
Αναγνωριζεις το σκοταδι απο το φως και τον ηλιο απο το φεγγαρι.. Ομως στην ψυχη πως να διακρινεις αυτη τη βαθεια αληθεια? Δεν ξερω αν υπαρχει τροπος ή αν θα τον ανακαλυψω με το χρονο..Ξερω οτι ειναι δυσκολο, ξερω θα πονεσω μεχρι να το νιωσω, ειναι δυσκολες οι ωρες που περνουν οταν τα αναλογιζεσαι ολα αυτα και μαλλον γι'αυτο διαλεξα να τα γραψω για να μη τα σκεφτομαι μονο.
Ισως καποιος καπου ναχει απαντησεις. Να θελει ναπει κατι( group therapy ..) Οχι δεν ειμαι τρελη κι ουτε βιωματα εχω!!!! Εχω εμπειριες οπως ολοι. Εχω ματια κι αυτια και δεχομαι ερεθισματα καθε μερα..τα μαζευω καθε βραδυ σε ενα κουτι και τα κοιταζω, τα συγκρινω, τα αποδεχομαι ή τα απορριπτω.. Κι ετσι διαμορφωνομαι.. ετσι κι εσυ.
Περιμενω, ευχομαι, ελπιζω.. να ρθουν οι απαντησεις, να ερθει το μαννα και να σβηστουν τα ερωτηματικα..
δε ξερω αν η τυχη παιζει ρολο ή αν τελικα καποια πραματα απλα τα προκαλουμε εμεις..
ειναι καποιες φορες που λες ρε γαμωτο μπορουν να συμβουν πραγματα που τα βλεπεις στις ταινιες??
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟς 2008
Συνταγμα σταση μετρο> πανδαιμονιο κοσμου να ρεει στις κυλυομενες και στα σκαλια..τρελοι ολοι τρεχουν να προλαβουν κατι,τι? εγω περιμενω να σε δω, δε σεχω ξαναδει ποτε μου..μονο φωτο σου απο μια σελιδα..μιλαμε το τελευταιο χρονο και εισαι το αλλο μου μισο, καποιος που πραγματικα με ξερει και δε μεχει δει ποτε του.
ραντεβου στα εκδοτηρια μου λες, χορεψε τσιγκολελετα για να σε καταλαβω.:-)
κατεβαινω με αγωνια τις σκαλες ,χαος , δε 8α σε βρω ποτε μου!
ΣΤΟΠ ΚΑΡΕ:
αργη κινηση παγωνει η εικονα κι εγω μαζι της..ο κοσμος ανοιγει σε ενα σημειο και εμφανιζεσαι εσυ, χαμογελαστος με εχεις καταλαβει και τρεχεις πανω μου..τσιγκολελετα λεω χαμογελαστα και πετω σε μια αγκαλια που αποζημιωνει ολες τις απουσιες, ολα τα βραδια στο msn με τσιγαρο και μουσικη αγαπημενη λογια ατελειωτα και βλεμματα κολλημενα στον η/υ και σκεψεις για χαμενες αγαπες..
και δεν ησουν εκει..ησουν στην ακρη του καλωδιου σε μια αλλη πολη μακρυα να μιλας με το υπερπεραν και τις ιστοσελιδες..
ξερω εισαι εκει κι εκει θα μεινεις αλλα αυτες τις στιγμες, μη λειψεις ξανα και για κανενα λογο..
wicked game.
χανομαστε στους δρομους της μεγαλουπολης, μας καταπινουν τα στενα στο Μοναστηρακι , σε εκεινο το παντοπωλειο, που τα κρυα του σκαλια περιμεναν εμας να τα ζεστανουμε..4 χειλη ενωμενα σε τελειο σχηματισμο ' δε μπορει να φιλας οπως θελω να φιλιεμαι..' κι ομως..
οι δρομοι μας οδηγουν στο Θησειο τα χρωματα της αυγης, κοκκινης, μας συνοδευουν στον αποχαιρετισμο μας παλι..πρεπει να φυγεις. Αντιο πικρο κατακερματιζει το πατωμα. Βγαινω απο το μετρο μετραω γρηγορα τα βηματα μου, δε γυρναω το κεφαλι, αν το κανω θα γυρισω πισω, διπλα σου, δε θα σαφησω.. κι ομως εμεινες, δεν εφυγες, ησουν εδω για μενα.. και ενα βραδυ ολακαιρο να μοιραζομαστε τα ποτα μας με το στομα,να ανατριχιαζω με καθε σου αγγιγμα, κατι που μονο εσυ ξερεις να κανεις.. Αργοτερα στη κουζινα ενος σπιτιου, εξερευνας το προσωπο μου , ακουμπας καθε οστο μου για να μη με ξεχασεις..αυριο φευγεις σιγουρα..το ξημερωμα μας βρισκει μισογυμνους στο κρυο πατωμα,αγκαλια οπως ποτε αλλοτε, με κουμπια στα τζιν χαλασμενα,μαλλια ανακατα...
φιλια φουρνου,προφιτερολ και ηλιος στο πρωινο Περιστερι. Αντιο (ξανα..)
Η επομενη μερα με βρισκει απελπισμενη..πρεπει να σε ξαναδω..
Τσικνοπεμπτη>> στη βασιλισσα του καρναβαλιου. Εκει θα ειμαι.
Κλεισμενοι για ωρες σε ενα δωματιο που γεμισε ανασες και ιδρωτα, που ξεχειλιζε ερωτα,που ηταν μερα και εγινε νυχτα αθορυβα με μια υποκρουση..τα βογγητα σου, τους αναστεναγμους μου και τις ματιες ολο υποσχεσεις και προστυχια..αλλα εισαι δικος μου κι εγω δικια σου. Βολτα στη μαρινα,σε χανω οριστικα αυριο, επιστροφη στη πλανευτρα, μακρινη, υγρη Θεσσαλονικη. ' ψαχνω το φεγγαρι και καθεται στα μαλλια σου'.. περπαταμε τα βραχια ενα ενα..βρηκα εναν αστερισμο..διπλα στο τυχερο 7....ενα τριγωνο με 3 αστερια ομοια..αλλα μακρυα το ενα απο το αλλο... σωπα,ολα γιανουν..σπιτι, η ωρα πλησιαζει..Πεταμε για τελευταια φορα τα ρουχα στο πατωμα, τελευταια φιλια, τελευταιο σ'αγαπω.. φευγεις, η δουλεια πρωινη..κλεινεις την πορτα και παιρνεις μια ανασα μου μαζι σου,την τελευταια. Αντιο (...) Το κτελ ηταν μαρτυριο, ο υπνος απο τα ξενυχτια σωτηριος , ηρθε να με σωσει απο ενα ταξιδι σκεψεων. Φτανω..παω στη δουλεια.. δεν εχω ορεξη καμια..ειμαι χαλια,θελω να ειμαι μαζι σου,ουρλιαζω μεσα μου, κλαιω,ακουω τη μουσικη που ακουγαμε μαζι το τελευταιο πρωι.. σου χω γραψει ενα cd,να τ'ακους .. > 'My blueberry nights'( 'οι νυχτες μου μακρυα σου').. μακρυα σου ειναι...
Τις μερες χανω γιατι φετος δεν ξερω αν πρεπει να προχωρησω η οχι.. Ειναι δυσκολες οι μερες, ο ηλιος λιβας εκει εξω σου καιει το προσωπο και τη ψυχη.
Καποιες φορες λες χαρα παντου και ανθισμενα γερανια και καποιες αλλες απλα μονολογεις και λες που ειναι το νοημα σε ολα αυτα.. οι υποχρεωσεις ολοενα και πληθαινουν οπως και οι ανθρωποι που πρεπει να χειριστεις..
Δεν ειναι απλο δε καταλαβαινουν οι πολλοι. Νομιζουνε οτι ολα ειναι θεμα ανεσης και ανωτεροτητας πως ολα αυτα ειναι απλα στη ζωη κι ερχονται και παρερχονται..κι ομως κανουν σταση μεσα σου και το ξερεις και ξερεις οτι δε 8αδειασεις ποτε απο αυτα οσο και να περνα απο πανω τους ο χρονος.
Ειναι φαυλος κυκλος που καποιες φορες σε κατατρωει και αλλες σου αναπτυσσει τα πιο τελεια αντισωματα για να πορευεσαι. Καλωσηλθατε στο κοσμο της ζωης γιατι αυτο ειναι.
If you want to be happy... be. Ειναι απλο για μερικους ..Για σενα?
