Σε σενα μιλαω παλι , σε σενα που με ξερεις..
Σε σενα που εισαι απων αλλα ξερεις πολλα, τηλεπαθητικα με γνωριζεις και με διαβαζεις απο τη μακρινη σου φωλια..
Δε σε ξεχναω απλα ξερω καποιες στιγμες ειναι μονο για μας και τις συρρικνωνω σε δυο τρεις λεξεις παλι,στα ξημερωματα μιας νεας μερας..
Τοσο καιρο μακρυα σου αλλαξαν πολλα..εποχες, χρωματα, προσωπα,ερωτες- ή μαλλον η προσομειωση τους επι το πλειστον-, σκεψεις, λογια, ολα μαζι ενα κουβαρακι με χιλιους κομπους που περιμενει να λυθει, να δειξει το δρομο για καπου μαλλον στο τερμα του λαβυρινθου μου..
Καποια πραγματα ομως ειναι εκει να κατατρωνε τις σκεψεις μου, να με ξενυχτανε τις νυχτες τις ατελειωτες που η στιγμη μοιαζει αιωνας.. Και παλι λειπεις,παλι αλλου κοιμασαι ή αποκοιμιεσαι.
Η αναμνηση της φωνης, της αφης, της οσμης..μιας αισθησης ασφαλειας και σιγουριας που κανεις αλλος δεν εχει και που σε τυχαιους απλοχερα δε δινεις. Εγω παντα την δινω στο καθε περαστικο την σιγουρια του και τη χαρα του να μεχει σιγουρη, εκει, παρουσα, απτη. Καλη σαμαρειτισσα..γυρναω και το αλλο μαγουλο στη τυραννια.
Εσυ ομως εισαι αλλιως εισαι σιγουρος μονο για σενα και χαριζεσαι μονο οπου θες,οπου ξερεις οτι εχεις μια αγκαλια να γυρεις, ενα στομα να μιλησεις και μια καρδια να χωθεις! Το ξερεις πως την εχεις γιαυτο μιλαμε ακομα,εχεις τη δικια μου ασφαλισμενη και υποθυκευμενη για μια ζωη..κι ειναι αληθεια.
Ποσο ναχαν αναστεναξει εκεινες οι λεμοναδες τοτε σε κεινο το μαγαζι χαραματα ξανα, ενα περασμενο χειμωνα, με ενα κρυο ξημερωμα που για σενα και για μενα δεν ειχε καμια σημασια...;;; Θελω να το ζησω ξανα εστω και για λιγα λεπτα. Να αγκαλιασω καθε σου κυτταρο, καθε παλια πληγη και να τη γιανω, να σε φωναξω με το ονομα σου που αντιχει αστειο αλλα ειναι ο μυστικος μας κωδικας, το κοινο μυστικο.
Και ναταν δικαιολογια η μοναξια; Ναταν καμωματα του κρασιου;; Δε ξερω, δε το πιστευω. Ηταν αληθεια. Ημουν εκει να σου ανοιγομαι καθε λιγο, να απογυμνωνω σκεψεις, μυαλο, σωμα, καρδια.. κι ετσι και τωρα ανοιγομαι παλι εδω μπροστα σου. Σε σενα που με ξερεις. Ξερεις ποια ειμαι γιατι ειμαι εσυ.
Χερι μου,ποδι μου, ανασα μου, ματια μου. Κοιτα να με προσεχεις γιατι ειναι περιεργα εκει εξω. Η ζωη και οι ανθρωποι ειναι αγριοι. Εσυ το ξερεις και εχεις υψωσει οχυρα σου σε ολους. Εγω το ξερω και ανοιγω κι αλλες πορτες κι αλλα παραθυρα, στρωνω και χαλι στο βοθρο. ..
Τραγικο.
Δε νιωθω θυμα κανενος ομως. Το ζω ως το αμην.Ως το ημαρτον. Μεχρι να τα ξεστομισω δε φευγω. Ειναι η φυση μου τετοια. Κι ολο λεω την επομενη φορα οτι θα προσεξω καλυτερα,θα μυριστω το κακο και το γκρεμο. Κι ολο πεφτω... Πες μου εσυ τι κανεις; Πως το καταλαβαινεις; Ξερεις και μεχρι που να προχωρησεις..ξερεις ποσα να δωσεις,ποσα θα πεις.
Δεν εχω ειρμο. Εχω χιλιες σκεψεις μπερδεμενες για ολους και ολα. Δε ξερω πως να τις καθαρογραψω...μαλλον θα μου βγουν στο μελλον μια μια. Θα πεφτουν οπως οι σταγονες του Οκτωβρη,λιγες στην αρχη και χειμαρρος μετα.
Λοιπον νομιζω οτι δε τελειωσαμε . Μαλλον τωρα αρχιζει αυτο το ταξιδι..Ειναι φουρτουνα μπροστα τοχω ξαναπει. Τιμονι εγω, βαστα μποσικα εσυ που ξερεις πως γινεται.. Πορεια μακρινη για τη λιακαδα...τοχω μοιραστει το ονειρο μου. Αγκυρα στη λιακαδα...
Προς το παρον εχω συνοδοιπορο. Οταν αποφασισεις πως ηρθε η ωρα νανεβεις κι εσυ πεστο μου... Πρεπει να κανω χωρο για σενα.
Αλλαζει ο καιρος,αερας, Βαρδαρης με τονομα..κρυος,παιρνει τα πορτοκαλια φυλλα και τα ταξιδευει στην επομενη ζωη τους,που θαναι κατι αλλο,ισως ενα σκουληκακι ή μια πεταλουδα. Αλλαζουν τα χρωματα τα σχηματα και τα σχεδια. Σαν το καλειδοσκοπιο..μια στροφη και ολα αλλαζουν .Αλλα ποτε θα τη παρεις αυτη τη στροφη?
Ποτε θα το παρεις αποφαση οτι εχεις βαρεθει το ιδιο σχημα και θες ενα αλλο με ιδια χρωματα αλλιως συνδυασμενα πιο ωραια, πιο ευτυχισμενα.
Παρε το καλεμι σου και λαξευσε τη ζωη σου. Απο την αρχη.
Ξανα. Μαζι.
3...
2...
1...
_______________________________________ παμε
Crush - Natalie Walker
